Bulgar İmparatorluğu’nun sonunu getiren ve Türklerin, Rumeli’de kalıcı olduğunun bir nişanesi olan Niğbolu Muharebesi’nde, Yıldırım Bayezid komutasındaki Osmanlı Ordusu ile 7 farklı devletin birleştiği Haçlı Ordusu karşı karşıya gelmişti.
Asırlar boyunca birçok mücadeleye şahit olmuş tarih sayfaları, 1396 yılının eylül ayında yeni bir Türk zaferini kaydetmek üzere açılmıştı.
Yıldırım Beyazıt yönetimindeki Osmanlı İmparatorluğu’nun Rumeli’deki fetihleri, 1390’lı yıllarda ivme kazanmaya başlamış ve bu fetihler, tüm Avrupa devletlerini rahatsız etmişti. Bu bağlamda Türklerin durdurulması adına atılan ilk ciddi adım, jeopolitik konumu nedeniyle Osmanlı fetihlerinden en çok korku duyan Macaristan’dan geldi. Macaristan Kralı Sigismund, Türklerin Balkan fetihlerinin önünü kesmek adına Avrupalı devletlerden yardım talebinde bulundu ve onlara bir iş birliği teklifi sundu.
(Macaristan Kralı Sigismund)
Hâlihazırda Türklerin Avrupa’daki ilerleyişinden memnuniyetsizlik duyan Avrupalı devletler, bu teklifi yerinde buldular. O dönemde Avrupa’nın mevcut durumu göz önüne alındığında, devletlerin arasında yapılacak böylesi bir iş birliğine engel teşkil edecek herhangi bir durum da bulunmuyordu. Böylece tarihte birçok kez benzer amaçlarla bir araya gelen Haçlı birlikleri, tarihi ortak emellerini elde etmek adına bir kez daha bir araya gelme kararı verdiler.
Haçlı ordusunun nasıl ilerleyeceğinin planları Buda’da yapıldı. Bir kanadı Tuna’nın sol kıyısından ilerleyen Haçlı ordusunun diğer kanadı Karpatları aşıp Eflak’a vardı. Eflâk voyvodasını da yanlarına alan bu kanat, Niğbolu Kalesi yakınlarındaki diğer kanatla birleşti. Tüm birliklerin bölgeye gelmesinin ardından Osmanlı kumandanlarından Doğan Bey’in muhafızlığını yaptığı Niğbolu Kalesi, Haçlı birlikleri tarafından kuşatıldı.
Diğer taraftan Yıldırım Beyazıt ise seferden tamamen habersiz bir şekilde, İstanbul kuşatması ile meşgul oluyordu. Ancak durumu haber alır almaz harekete geçti ve bölgeye o kadar hızlı bir şekilde ulaşım sağladı ki bu hadiseden sonra “Yıldırım” lâkabını aldı.
Bazı rivayetlere göre Yıldırım Beyazıt Osmanlı ordusunun bölgeye intikal etmesinin ardından ordu kampı kurulana kadar karanlıktan faydalanarak kale duvarları önüne gidip, Doğan Bey ile konuşarak ona moral verecek kadar cesaret göstermişti. İki tarafın da askerlerinin bölgeye ulaşıp yerleşmesinin ardından tarih boyunca birçok kere karşı karşıya gelen Türk ve Haçlı orduları, Niğbolu Kalesi önlerinde çarpışmaya başladılar.
(Osmanlı Sultanı 1. Bayezid)
Osmanlı ordusu, daha önce atalarına birçok kez zafer kazandıran hilal taktiğini uygulamaya karar vermiş ve buna göre konuşlanmıştı. Ayrıca askeri zekâsını iyi kullanan Beyazıt, savaş meydanında kendilerine üstünlük sağlayacak birkaç hamle daha yapmıştı. Fransız yüksek süvarilerini, basit ama akıllıca yok etmeyi başarmıştı. Savaş, tepeden tırnağa zırhlı olan Hospitalier Şövalyeleri’nin Osmanlı ordusunun öncü birliklerine kayıplar verdirmesiyle başladı. Verdirdikleri kayıplardan güç alan şövalyeler, Osmanlı ordusunun öncü kuvvetlerini kovalamak için ilerledikçe Türk askerlerinin daha önceden, yatay bir şekilde yerlere sapladıkları kazıkların olduğu bölgeye geldiler. Beklemedikleri bir şeyle karşılaşan şövalyeler Türklerin savaş planının kusursuz bir şekilde işlemesini sağlayacak bir hamle yapıp atlarını bıraktılar. Tepeden tırnağa zırhlı olan şövalyeler atlarını bırakınca çok çabuk yorulmuşlar ve tepelerin, ağaçlıkların arasında konuşlanmış olan asıl güçlerin savaşa dahil olmasıyla, ağır bir yenilgiye uğramaktan kurtulamamışlardı.
Bu savaştan sonra Bulgar Krallığı’nın da ortadan kaldırılmasının ardından Balkan savaşlarına kadar bu coğrafyada mevcudiyetini koruyacak olan Osmanlı, bölgede hakimiyetini mutlak kıldı. Böylece Osmanlı’nın Rumeli’deki ilerleyişini durdurmak adına girişilen bu seferberlik Osmanlı’nın bölgedeki ilerleyişinin engellenmesinin imkânsız olduğunu gözler önüne sermiş oldu.
Editör : SavunmaTR Haber Merkezi
